چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

قایقی ساخته ام.

جنسش از راز و نیاز

بادبانش از صبر،

دکلش از ایمان

در شبی مهتابی.

سفری دور و دراز،

می کنم از لب دریا آغاز،

دل به امواج بلا خواهم داد.

اگرم ساز مخالف زند و باد به همراهی طوفان خواهد،

که مرا منصرف از راه کند،

راه بیراهه کند،

باکی نیست.

من به همراه، دعایی دارم

و به دل، قطب نمایی دارم

و اگر در طی راه،

به عنادی شکند زورق امید مرا گردابی.

باز اندوهی نیست،

بازوانی دارم،

میزنم آب و شنا می کنم و میدانم،

که « خدایی » دارم.